Η απίστευτη περίπτωση του ανθρώπου που γύρισε την πλάτη σε 33 εκατ. ευρώ

Η ιστορία είναι γεμάτη από πράξεις ανθρώπων που φαινομενικά δεν βγάζουν το παραμικρό νόημα, ενώ είναι τόσο έντονη η αλλοτρίωση όλων μας από τις σύγχρονες «αξίες» που εκείνο που ενδεχομένως θα έπρεπε να είναι το προφανές, αντιμετωπίζεται ως παράδοξο, ανεξήγητο, παλαβό.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης (μετά από παραίνεση του Παναγιώτη Ρήλλου)

Τι θα περίμενε κανείς, λοιπόν, από έναν αθλητή που έχει συνηθίσει να αμείβεται με ποσά πέρα από κάθε φαντασία; Η «λογική» επιτάσσει μια κάποια έκλυτη ζωή, υπερβολές, καταχρήσεις, εξώφυλλα (συνήθως με πιπεράτες αφορμές), μοντέλες, τραγουδιάρες, τατού-μανίκια, γρήγορα αυτοκίνητα. Αν στα παραπάνω προσθέσεις και μια μικρή δόση φιλανθρωπίας, έχεις βρει το συνδυασμό που κερδίζει. Το απόλυτο πρότυπο.

Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο, γνωστός στο… σινάφι μας από το έργο του «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου», είχε πει κάποτε: «Δεν πιστεύω στη φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη. Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη, άρα είναι ντροπιαστική. Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. Σέβεται τον άλλο και μαθαίνεις από αυτόν».

Από τη μεριά του ο Τζέισον Μπράουν ίσως να μην είχε διαβάσει ποτέ Γκαλεάνο και πιθανόν να μην είχε την παραμικρή επαφή με το έργο και τις απόψεις του. Ίσως η μόνη του σύνδεση να είναι πως έπαιζε και αυτός ποδόσφαιρο. Όχι, όμως, από εκείνο που μάγεψε τον σχετικά πρόσφατα αποθανόντα άνθρωπο του πολιτισμού, αλλά το άλλο, εκείνο που παίζουν οι Αμερικάνοι. Ωστόσο, με τις πράξεις του αποδείχθηκε κοινωνός των θέσεών του.



Στα 29 του χρόνια ο Μπράουν, έχοντας ήδη κερδίσει σχεδόν 20 εκατ. ευρώ, πήρε μια απόφαση που με τους όρους της δικής μας κοινής «λογικής» θα έπρεπε να του εξασφαλίσει μια θέση σε ψυχιατρικό ίδρυμα της περιοχής του. Σκέφτηκε πως αυτά τα χρήματα του ήταν αρκετά… Έχοντας υπογράψει συμβόλαιο που θα μπορούσε να του αποφέρει 33 εκατομμύρια και τον έκανε τον πιο ακριβοπληρωμένο center (αυτός που πετάει την μπάλα στον quarterback με λίγα λόγια, για όσους έχουν παρακολουθήσει NFL), απλά είπε όχι…

Έτσι, άφησε πίσω του το «μαγικό» κόσμο του αθλητισμού και άνοιξε την πόρτα της επιστροφής του στον πραγματικό. Στον κόσμο που έχει πολύ λιγότερα φώτα και γκλαμουριά και είναι γεμάτος από ανθρώπους λιγότερο προικισμένους και ικανούς ή ίσως λιγότερο τυχερούς από εκείνον.



Αγόρασε λοιπόν μια τεράστια έκταση γης και άρχισε να την καλλιεργεί. Σιωπηλά. Δίχως τις τυμπανοκρουσίες και τα τηλεοπτικά συνεργεία που συνοδεύουν τους πλούσιους «φιλάνθρωπους» που έχουμε συνηθίσει. Αντί να μοιράσει χρήμα -όπως κάνουν αρκετά ονόματα που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό- για να σώσει την ψυχή του, για να έχει φοροαπαλλαγές ή για να τσιμπήσει τη διάκριση του «μέγα ευεργέτη», ο Μπράουν είπε όχι στη φιλανθρωπία με την κλασική (και μέχρι ενός βαθμού) διεφθαρμένη έννοια και είπε ένα τεράστιο ναι στην αλληλεγγύη. Κάθε χρόνο, αθόρυβα, διαθέτει όλη τη σοδειά του σε ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, επιστρέφοντας στο κοινωνικό σύνολο κάτι από αυτό που απλόχερα έδωσε σε εκείνον η ζωή.

Και είπαμε, το έκανε αθόρυβα. Τόσο ώστε -αντίθετα με την περιπέτεια ας πούμε του Λαμάρ Όντομ που πήγε να τα φάει με τις πουτάνες κι έγινε πρώτο θέμα- να χρειαστούν σχεδόν πέντε χρόνια συνεχούς και ανιδιοτελούς δράσης ώστε να τον πάρει χαμπάρι το CBS και να προβάλει την παράξενη περίπτωσή του. Τόσο, ώστε να περάσει κοντά μια εξαετία για να τον ανακαλύψουμε…